Analizując procesy występujące w Świecie i Europie, wyraźnie widać, że najważniejszym elementem przyszłej energetyki będą samoorganizujące się, spójne terytorialnie mini- oraz mikrosieci ze źródłami rozproszonymi o dużej autonomii, posiadające wysoki poziom adaptacji konsumpcji i generacji do zmieniających się potrzeb zewnętrznej „rzeczywistości energetycznej”. W Polsce ustawa o odnawialnych źródłach energii wprowadziła pojęcie wspólnot energetycznych (lokalnych obszarów bilansowania) zwanych w tym dokumencie klastrami lub spółdzielniami energetycznymi, uznając je za podstawową formę rozwoju energetyki rozproszonej oraz elastyczności systemu energetycznego. Ich koordynatorzy stają wobec konieczności wyboru technologii wytwarzania energii na podległym im obszarze (lokalnego mixu energetycznego), budowy systemów bilansowania energii i monitorowania stanu sieci energetycznej, stworzenia modelu współpracy z lokalnymi operatorami, modelu biznesowego przedsięwzięcia itp. Wymaga to doświadczenia i często specjalistycznej wiedzy z wielu dziedzin, która nie jest powszechna w środowisku twórców społeczności energetycznych. Wiedza ta jest także niezbędna odbiorcom energii, którzy stają się prosumentami – zarówno komunalnym jak i przemysłowym oraz instytucjom działającym w obszarze szeroko rozumianych usług i doradztwa technicznego. Już obecnie na jednym z czołowych miejsc listy rankingowej w UE pojawił się nowy zawód – specjalista w dziedzinie energetyki odnawialnej i integrator usług infrastrukturalnych. Brak takich specjalistów może spowolnić rozwój gospodarczy krajów UE, stąd podejmowane na wielu uniwersytetach w Europie działania zmierzające do otwarcia nowych kierunków kształcenia zorientowanych na rozwój energetyki rozproszonej.

Celem studiów podyplomowych jest przekazanie słuchaczom wiedzy o nowych technologiach wytwarzania, rozdziału i magazynowania energii oraz o ich integracji w celu zaspakajania lokalnych potrzeb energetycznych z malejącym udziałem energii pobieranej z sieci publicznej.